İnsan, doğası gereği paylaşmaya aç bir varlıktır. Anlaşılmayı bekler. Kendini ve duygularını anlatmanın ise birçok yolu vardır. Sanat da bu yollardan biridir. Duygularını sanatla dışa vuran sanatçıların yarattığı eserler her insanda farklı hisler uyandırır. Bazıları sadece işin estetik boyutuyla ilgilenirken bazıları ise bu eserlerden büyülenir ve derin bir tutku bağı hisseder. İspanyolca bir kelime olan “duende” tam olarak bu durumu açıklar. Duende, bir sanat eserinin bir kişide bıraktığı, o kişiyi derinden etkileyen gizemli gücü ifade eder. Bu durumun bir ileri boyutu ise Stendhal sendromu adıyla literatüre geçmiştir.
Stendhal sendromu, en yalın haliyle bir kişinin büyüleyici ve kusursuz olduğuna inandığı bir sanat eserinin karşısında kendinden geçmesi durumudur. Bu sendrom; hızlı kalp atışı, baygınlık, şaşırma, halüsinasyon görmeye sebep olan bir psikosomatik bir rahatsızlıktır. Stendhal sendromu birçok farklı isimle anılır: Floransa sendromu, sanat zehirlenmesi, hiperkültüremi, müze hastalığı…
[zombify_post]