İntihar edemem ki bakkala borcum var. Ne kadar çok ölmek isterdim. Birden yatakta, uyurken ölmek! Acısız ve farkında olmadan… Vatan borcu, umut borcu ve en acili ise bakkal borcu… Neden ve nasıl yaşanacağını bilmeden rahimden bir el çıkardı beni, bir de annemin yardımı ile. İlk acıyı bir ebem yaşattı bana, dünyadaki ilk saniyelerim içinde. İlk acıya başkaldırışım ise ağlamak oldu. Hiçbir işe yaramayan bu eylemim daha sonraları da işe yaramayacaktı. Bu yüzden gözümden bir damla yaş gelse kendimi camdan atarım. Ben o günden beri ağlamadım. Bir kere ağlayacakmış gibi oldum o kadar.
[zombify_post]