Türkler Orta Asya bozkırlarında tarih sahnesine çıktıkları andan itibaren kara ordu gücü sayesinde başarılar elde etmiştir. Bu gelenek Osmanlı Devleti’nde de değişmemişti. Doğu Roma İmparatorluğu’nun zayıflığını da kullanarak hızlı bir biçimde genişleme politikası izleyen Osmanlı Devleti, kısa sürede Marmara, Karadeniz ve Akdeniz’in bir kolu olan Ege Denizi’ne sınırı olan bir devlet haline geldi. Artık Osmanlı Devleti’nin buradan gelebilecek tehditler konusunda da endişe etmesi gerekiyordu.
Zaman içinde kendi bünyesine kattığı Karesi Beyliği’nin gemileri ilk donanmasını oluştursa da halâ yeterli değildi ve bu durumu değiştirmek için bir şeyler yapılmıyordu. Bunun temel nedeni ise Anadolu’daki siyasi birliğin hızlı bir biçimde sağlanması için deniz gücüne ihtiyaç olmamasıydı. Dönemin şartlarında kara gücüne duyulan ihtiyaç daha fazlaydı. Doğu Roma İmparatorluğu’nun iç işlerine karışarak aldığı Çimpe Kalesi’ni kullanarak Balkanlarda da yayılmak isteyen Osmanlı, kara gücüne hiç olmadığı kadar ihtiyaç duyuyordu. Tüm bu nedenlerden ötürü denizcilik faaliyetleri geri plana atıldı. Ancak Osmanlı’nın göz ardı ettiği durum zaman içinde büyük bir sorun haline gelecekti.
14. yüzyılın sonlarına doğru Balkanlarda genişleyen Osmanlı Devleti, Çanakkale Boğazı’nı çok kullanır olmuştu. Kimi zaman kendi gemileri yetersiz kaldığında bölgedeki Venedik ve Ceneviz gemilerini kiralıyorlardı. Bunun yanı sıra Marmara’daki ticaretten de pay almak isteyen Osmanlı, yavaş yavaş denizcilikle ilgilenmeye başladı.
[zombify_post]