Yalnızca birkaç askerî birlik kendi adını tarihe altın harfler ile yazdırmıştır. Bunlardan biri de yeniçerilerdir. Rivayet odur ki Orhan Gazi, 1361’de Yeniçeri Ocağı’nı kururken Hacı Bektaş dergâhından hayır duası istemiştir. Bu isteği karşılıksız bırakmayan Pir’in ağzından çıkan cümleler ise şunlardır: “Bunların adı yeniçeri (yeni asker) olsun. Cenabı-Hak yüreklerini ak, pazularını kuvvetli, kılıçlarını keskin, oklarını tehlikeli, kendilerini daima galip buyursun.“
Teşkilat kurulduktan ancak 2 sene sonra aktif hizmetlerde görev almaya başlamıştır. Bunun en önemli nedeni ise bu ordunun ihtiyaçlarının giderilmesi, gerekli asker sayısına ulaştırılması ve talim ihtiyacıdır. Yeniçeriler aslen savaş esirlerinin, yetimlerin ve kimsesiz çocukların devşirme sistemine katılarak askere alınmasından oluşur. Bunun yanı sıra kan vergisi adı denilen ve belirli şartlara uyarak yapılan askere alımlar da yaygındı. Bu şartlar şunlardır:
- Hanede birden fazla erkek çocuğun bulunması
- Yakın haneden başka bir çocuğun alınmamış olması
- Çocuğun fiziksel özelliklerinin ortalama olması
- Çocuğun itaatkar olması
Bir süre sonra Yeniçeri Ocağı’nın kazandığı başarıları görenler, rütbe ve altın kazanmak için gönüllü başvuracaklardı. Çünkü devşirme sisteminde meritokrasi esas alınmıştır. Yani güçlü ve yetenekli olanın rütbesi yükselirdi. Kendilerini kanıtlama isteği, savaşlarda cesaret örnekleri göstermelerine olanak sağlamış ve yeniçerileri bir savaş makinesine çevirmiştir.
Yeniçerilerin ihtiyaçları ordudan karşılanıyordu. Fakat özel işleri için her üç ayda bir ulufe denilen bir maaş alıyorlardı. Bunun yanında savaş ganimetinden pay ve yeni tahta çıkan padişahtan aldıkları cülus bahşişi de önde gelen gelir kaynaklarındandı. Ancak ocak bozulmaya başladığında odunculuk, kahvecilik, kayıkçılık gibi işlerde de çalışmaya başlayacaklardı.
[zombify_post]