Hikayesi Olan Türkçe Şarkılar

Müzisyen olmak için İstanbul'a yerleşen ve hayatını tam da istediği gibi şekillendirmeye başlayan Şebnem Ferah, biricik ablası Aydan'ın ölümcül kanser haberiyle adeta yıkılır. Ablasının yanına geri dönüp onunla ilgilenmeye karar verir ve yaklaşık 2 yıl ailesiyle sessiz ve hüzünlü bir hayat sürer. Bir gün yine ablasının başucunda beklerken sadece 3-4 dakikada bu acı dolu sözleri yazar ve daha sonra da besteler. 1997 yılının sonlarında da ablasını maalesef ki kaybeder.

Bununla da kalmayıp 1999 depreminde babasını kaybeder. Bu acı kaybın üzerine de Babam Oğlum şarkısını yazar.

Grubun konserine bir gün türbanlı bir kız katılır. Konserden sonra grup üyeleriyle konuşmanın bir yolunu bulur ve onlara derdini anlatır. Bu konsere bile ne zor şartlar altında geldiğini, ailesi tarafından çok fazla baskılandığından bahseder. Kendini türbanıyla mutlu hissetmediğini söyler ve bu olaydan oldukça etkilenen grup üyeleri daha sonra bu şarkıyı yazarlar.

Grubun solisti olan Harun Tekin'in sözlerini yazdığı bu şarkının sırrı aslında adında gizli. Harun Tekin bu şarkıyı o zamanki sevgilisi olan Şafak isimli kadın için yazmıştır ve Ş harfinin alfabenin 23. harfi olması sebebiyle şarkıya bu adı vermiştir.

1996'da eşinden ayrılmasıyla beraber psikolojik sıkıntıları başlayan Yavuz Çetin, hayatının son 1.5 yılında depresyon tedavisi görmesine rağmen maalesef hayata tutunamadı. Türkiye'nin en ünlü gitar virtüözlerinden biri olan Yavuz Çetin, "Yaşamak İstemem" adlı bu şarkısının stüdyo kayıtlarını tamamladıktan sonra Boğaziçi Köprüsü'nden atlayarak yaşamına son verdi. Geriye ne bir intihar notu ne de bir vasiyet bırakan Yavuz Çetin'in ölümünün ardından onu sadece bu şarkısıyla anlamak mümkün olur sanırım.

Şarkının asıl söz yazarı olan Zeynep Talu, bu şarkıyı yazarken genelevde çalışan bir kadının hikayesini konu almıştır. Bu kadın bir gün hamile olduğunu öğrenir. Çocuğunu doğurduktan sonra ona bu koşullar altında bakamayacağına karar verir ve onu evlatlık verir. Bu sözleri de bebeğiyle geçirdiği son gecede bebeğenin başında beklerken yazar.

Barış Manço, kol düğmeleri şarkısını 1962’de nişanlandığı Semra adlı çok cici bir kızıl topraklı genç kız için yazmıştı. Barış, 1963 yazı sonuna doğru okumak için Belçika’ya gelince o nişan bozuldu ve kendisi yaşadığı hüznü o şarkıya döktü. Şarkıya adını veren kol düğmeleri de Semra’nın armağanıydı. Şarkının nakaratında da şu üzücü sözleri geçer:

İki küçük kol düğmesi, bütün bir aşk hikayesi.
İki düğme iki ayrı kolda, bizim gibi ayrı yolda...

Bu şarkının acı ama maalesef ki gerçek hikayesini anlatmaya gerek yok. Zaten sözlerindeki her bir kelime insanın içine dokunuyor.

Ünzile insan dölü, on kardeş beşi ölü.
Büyüdükçe un ufak ve gelir de görücü.
İnci gibi dişi, görücü bilir işi.
Söğüdüm ağlar gider, olur hatun kişi.

Varmadan sekizine ergin oldu Ünzile.
Hem çocuk hem de kadın, on ikisinde ana…
Bir gül gibi al ve narin, bir su gibi saydam ve sakin.
Susar kadın Ünzile!

Yağmuru kim döküyor, Ünzile kaç koyun ediyor?
Dayaktan uslanalı hiçbir şey sormuyor.

Korkar durur, gitmez köyün en son çitine.
İnanır o sınırda dünyanın bittiğine.
Ünzile insan dölü bilinmezlere gebe.
Sırların mihnetini yükleyip de beline.